摘要


《长安落第作》

唐 钱起

始愿今如此,前途复若何。

《送綦毋潜落第还乡》

唐 王维

圣代无隐者,英灵尽来归。

<div><p class="ql-align-justify">古代“落第诗”,是科举选官时代的独特产物,它与我国存续千余年的科举取士制度相始终。士子应试不第后所作的“落第诗”,每代皆有,而唐尤甚。唐代的“落第诗”,在“落第”这样一种特殊背景下,诗人以情绪化、个人化的情感抒发,向我们展示了落第士子的种种心态。为我们了解唐代社会提供了一个与众不同的视角。</p><div class="pgc-img"><img src="http://p3.pstatp.com/large/pgc-image/0cba4c1bbaef4177ae491ebbf6da554f" img_width="491" img_height="314" alt="古代科举落第诗 不同的视角 不同的诗" inline="0"><p class="pgc-img-caption"></p></div><p class="ql-align-justify"><br></p><p class="ql-align-center"><strong> 《落第》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 孟郊</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 晓月难为光,愁人难为肠。谁言春物荣,独见花上霜。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>雕鹗失势病,鹪鹩假翼翔。弃置复弃置,情如刀剑伤。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《再下第》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 孟郊</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>一夕九起嗟,梦短不到家。两度长安陌,空将泪见花。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《落第西还别魏四懔》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 陈子昂</strong></p><ul><li class="ql-align-center"><strong>转蓬方不定,落羽自惊弦。山水一为别,欢娱复几年。</strong></li><li class="ql-align-center"><strong>离亭暗风雨,征路入云烟。还因北山径,归守东陂田。</strong></li></ul><p class="ql-align-center"><strong>《送丘为落第归江东》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 王维</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 怜君不得意,况复柳条春。为客黄金尽,还家白发新。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 五湖三亩宅,万里一归人。知祢不能荐,羞为献纳臣。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《送綦毋潜落第还乡》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 王维</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 圣代无隐者,英灵尽来归。遂令东山客,不得顾采薇。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 既至金门远,孰云吾道非。江淮度寒食,京洛缝春衣。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 置酒长安道,同心与我违。行当浮桂棹,未几拂荆扉。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 远树带行客,孤城当落晖。吾谋适不用,勿谓知音稀。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《愁》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 杜牧 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 聚散竟无形,回肠自结成。古今留不得,离别又潜生。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 降虏将军思,穷秋远客情。何人更憔悴,落第泣秦京。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《落第后归终南别业》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 卢纶 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 久为名所误,春尽始归山。落羽羞言命,逢人强破颜。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 交疏贫病里,身老是非间。不及东溪月,渔翁夜往还。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《送槐广落第归扬州》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 韦应物 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 下第常称屈,少年心独轻。拜亲归海畔,似舅得诗名。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 晚对青山别,遥寻芳草行。还期应不远,寒露湿芜城。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《闷题》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 郑谷 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 落第春相困,无心惜落花。荆山归不得,归得亦无家。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《下第东归别友人》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 杜荀鹤 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 不得同君住,当春别帝乡。年华落第老,岐路出关长。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 芳草缘流水,残花向夕阳。怀亲暂归去,非是钓沧浪。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《下第东归作》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 殷尧藩</strong></p><ul><li class="ql-align-center"><strong>十载驱驰倦荷锄,三年生计鬓萧疏。</strong></li><li class="ql-align-center"><strong>辛勤几逐英雄后,乙榜犹然姓氏虚。</strong></li><li class="ql-align-center"><strong>欲射狼星把弓箭,休将萤火读诗书。</strong></li><li class="ql-align-center"><strong>身贱自惭贫骨相,朗啸东归学钓鱼。</strong></li></ul><p class="ql-align-center"><br></p><p class="ql-align-center"><strong>《下第》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 黄滔</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 昨夜孤灯下,阑干泣数行。辞家从早岁,落第在初场。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 青草湖田改,单车客路忙。何人立功业,新命到封王。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>《落第后东游留别》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>唐 皇甫冉</strong></p><p class="ql-align-center"><strong>功成方自得,何事学干求。果以浮名误,深贻达士羞。 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong>九江连涨海,万里任虚舟。岁晚同怀客,相思波上鸥。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> </strong></p><p class="ql-align-center"><br></p><p class="ql-align-center"><strong> 《长安落第》 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 钱起</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 花繁柳暗九门深,对饮悲歌泪满襟。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 数日莺花皆落羽,一回春至一伤心。</strong></p><p class="ql-align-center"><br></p><p class="ql-align-center"><strong> 《长安落第作》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 钱起</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 始愿今如此,前途复若何。无媒献词赋,生事日蹉跎。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 不遇张华识,空悲宁戚歌。故山归梦远,新岁客愁多。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 刷羽思乔木,登龙恨失波。散才非世用,回首谢云萝。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 《落第,刘拾遗相送东归》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 钱起 </strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 不醉百花酒,伤心千里归。独收和氏玉,还采旧山薇。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 出处离心尽,荣枯会面稀。预愁芳草色,一径入衡闱。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 《寒食下第》</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 唐 武元衡</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 柳桂九衢丝,花飘万家雪。如何憔悴人,对此芳菲节。</strong></p><p><strong>《落第》</strong></p><p><strong> 唐 赵嘏 </strong></p><p><strong> 九陌初晴处处春,不能回避看花尘。</strong></p><p><strong> 由来得丧非吾事,本是钓鱼船上人。 </strong></p><p><strong>《落第寄沈询》</strong></p><p><strong>唐 赵嘏 </strong></p><p><strong> 穿杨力尽独无功,华发相期一夜中。</strong></p><p><strong> 别到江头旧吟处,为将双泪问春风。 </strong></p><p><strong>《长安述怀》</strong></p><p><strong>唐 徐夤 </strong></p><p><strong> 黄河冰合尚来游,知命知时肯躁求。</strong></p><p><strong> 词赋有名堪自负,春风落第不曾羞。</strong></p><p><strong> 风尘色里凋双鬓,鼙鼓声中历几州。</strong></p><p><strong> 十载公卿早言屈,何须课夏更冥搜。</strong></p><p><strong>《落第后寄江南亲友》</strong></p><p><strong>唐 项斯 </strong></p><p><strong> 古巷槐阴合,愁多昼掩扉。独存过江马,强拂看花衣。</strong></p><p><strong> 送客心先醉,寻僧夜不归。龙钟易惆怅,莫遣寄书稀 。</strong></p><p><strong>《落第东归》</strong></p><p><strong>唐 罗邺 </strong></p><p><strong> 年年春色独怀羞,强向东归懒举头。</strong></p><p><strong> 莫道还家便容易,人间多少事堪愁。</strong></p><p><strong>《落第书怀寄友人》</strong></p><p><strong>唐 罗邺</strong></p><p><strong> 清世谁能便陆沈,相逢休作忆山吟。</strong></p><p><strong> 若教仙桂在平地,更有何人肯苦心。</strong></p><p><strong> 去国汉妃还似玉,亡家石氏岂无金。</strong></p><p><strong> 且安怀抱莫惆怅,瑶瑟调高尊酒深。 </strong></p><p><strong> 《落第长安》 </strong></p><p><strong>唐 常 建</strong></p><p><strong>家园好在尚留秦,耻作明时失路人。</strong></p><p><strong>恐逢故里莺花笑,且向长安度一春。</strong></p><p><strong> </strong></p><p><strong>《落第归乡留别长安主人》 </strong></p><p><strong>唐 豆卢复</strong></p><p><strong>客里愁多不记春,闻莺始叹柳条新。</strong></p><p><strong> 年年下第东归去,羞见长安旧主人。 </strong></p><p><strong> </strong></p><p><strong>《下第后上高待郎》</strong></p><p><strong>唐 高蟾</strong></p><p><strong> 天上碧桃和露种,日边红杏倚云栽。</strong></p><p class="ql-align-center"><strong> 芙蓉生在秋江上,不向东风怨未开。</strong></p></div>
相关文章